Köyümde bir vakit sap KAĞNI’SI koşarlardı. Sabahın ALACA karanlığında daha erkenden. Tan yeri ağrmadan TOPLU yola düşerlerdi. Yazık şimdi baş yastıkta HOROZ öterken…
Çıplak ayaklara DİKEN batmazmıydı ne. Mağlup olurdu en SİVRİSİ yürürken. Sırt sırta verirlerdi TORUNLA dede. İlk seferi bitirmişlerdi GÜNEŞ doğarken…
Madde lâzım tabiiki, ÇALIŞMAK gerek. Lakin bütün ömrü ona BAĞLAMAK niye ? Vicdandan merhametten kopmasın YÜREK. ihtiyarlar yurduna KAPATIP ağlatmak niye ..?
Rızık endişesi kaplamış dünyamızın TÜMÜNÜ. Maneviyat eksildikçe EKONOMİ tek gündem. Kadın erkek mesayide; ÇOCUKLARIN yüzünü. Haftasonu zaman kalır belki GÖRÜP sevmeye…
Yürek burkuntusunu DUYMAK kederle. Bendemi öyle OLACAĞIM; ne kadar acı. Üzülmemek olurmu CİĞER yanar elem`le ? Ele,Ayaga koyma rabbim DİLİM sana duacı…
Vefa samimiyet özgüveni MAZİ’YE gömdük. Gelenek, görenek, ANÂNE’YE sırt döndük. Nerde o eski günler diye diye ÖĞÜNDÜK. İBRET almak gerekmezmi hayat sürerken…
Daha ÇOK çalışıyoruz, sermed tüketmek için. Sevgiyi, saygıyı, hürmeti ENERJİYİ git gide. İnsanlık UNUTULUYOR bazan, sorarız niçin ? Edebden habersiz toplum BİTİVERMİŞ sevgide…