Bayram sabahlarında yemek yerdik TOPLUCA. On çesit MANTI’YA iştah’la kaşık sallardım. Koşarak DOLANIRDIK köyü boylu boyunca. El öpmek bahanesiyle her kapıyı ÇALARDIM…
Ana, baba, ebe, dede çocuklarla KAYNAŞMIŞ.
Şükrederek tevekkülle hayatın TADINA varmış.
Umudumuz eksilmesin ÜZÜLECEK ne varmış.
Allah kuluna vekildir; sözünü beynime YAZDIM…
Gurur kibir büyüklenme itibara KAPALIYDI.
Herkes KENDİ kararınca sevilerek sayılırdı.
Sanki büyük bir aile köylü öyle TANINIRDI.
Kapılar CÜMLEYE açık yabancılık duymazdım…
İnsanlarım GÜLER yüzlü hemde itikadı saglamdı. Başı açık bir kadın ZİNHAR hanesinden çıkmazdı. Namaz kılan müslüman orucunu KAÇIRMAZDI. Çagdaş, laik, entel aydın laflarını DUYMAZDIM…
Almanya’yı mekan tuttum UZAKTAYIM yıllardır. Aradabir Amaratın MÂZİ’DEKİ hâyaline dalarım. Bellegimde tek göz oda SICACIK derin bir tandır. Halka, çörek, bazlama, KAVURGA’NIN lezzetini ararım…