Bir Arife gününde TEFEKKÜRE dalınca.
Rabbim ERİYEN zamanmı yoksa benmiyim.
Beynimde bitmiyen Vesvese’ler ARTTIKÇA.
Örselenmiş ruhumla nasıl BAYRAM edeyim…
Eritecek bedenleri ateşvari SICAK’LAR.
Her GÜNAHIN bir köz’ü vardır mutlaka.
Haram dünyasında YÜZEN bunca insanlar.
Dogru düşünceden; ŞERİAT’TAN kaçmakta…
Yıkılacak BELLİ Kİ saraylar, gökdelenler.
Daglar PAMUK misali atılacak o günde.
Neden ibret almaz O BAKAN göz’ler.
On dört ASIR haber verir Kur’an, Hadis’le…
Yalnız korku degil, Kuran MÜJDE veriyor.
Rabbim Allah diyenler biraz AKIL yorsalar.
Münker – Nekir sual için hazır BEKLİYOR.
Konuşurmu ACEB diller ğaybı kimse bilmiyor…
İtikadı kültür saymak halbuki NE kadar yanlış.
Acaba şüphesi benligimize sahip OLUYOR.
Dalâlet, bidat, sapıklık aslında MÜTHİŞ aldanış.
İnsan nasıl bilerek CEHENNEME odun oluyor…
Muhtacım ŞEFAATA; biliyorum acizligim cabası.
Sermed kime güvenipte tövbe; İSYAN edeyim.
Evladını korumadan mahrumsa; ANA – Baba’sı.
Yan ağlasın dön AĞLASIN başka ne deyim…
Sermedkadir… LU.10.04.2005…