Nesil’ler de zaman’la birbirinden kopuyor. Maneviyat unutulup maddecilik ARTIYOR. Şuuruna YENİK düşen dinine hor bakıyor. Musibetin şedde’lisi; Torun dede’yi beğenmez…
Tarih şuuru BİR Asır’da silinerek atılmaz.
Asıl,ASIL belliyse para maddiyatla satılmaz.
İdeolojik fikir’lerle İTİKAD bir tutulmaz.
Gururuna yenik düşen nice deccallar geçti…
Osmanlı BAŞINI yediler küllerini savurdular. Devrim, İNKILÂP, yenilik kültür’ümle oynadılar. Ne çark kaldı ne dişlisi tamamını KIRDILAR. İlke, kural, yasa diye kaba kuvvet filizlendi…
Azğınlığa DÜÇAR olduk güvenerek silaha. Hürriyet, özgürlük, çağdaşlık ESKİ palavra. Dalavere, HİLE, tuzak aldattılar yalan’larla. Terakki, İstiklal, İttihat sözleri MEST eyledi…
Sapık İZ’İ sürdüler daha sonra gelenler. Putçuluğu BİLEMEDİ heykeli süsleyenler. Keni insanına türlü eza, işkenceler verenler, Usanmadan seyrederiz HALÂ aynı senaryo…