Arefe akşamlarında son HAZIRLIĞI yapardık.
Henüz gün IŞIMADAN besmeleyle kalkardık.
Ezan sesi MÜBAREK Abdest alıp koşardık.
Namaz İLE perçinlenen Bayramları unutamam…
Ne kadarda neşeliydik bayramlıkları GİYİNCE.
Sevgi, SAYGI, Muhabbeti riya’sız hissedince.
Kanaat EN büyük hazine zengin fakir bilince.
Haset’ligin GÖZÜ çıksın dış kapıya koymazdım…
Bayram sabahlarında yemek yerdik TOPLUCA.
On çesit MANTI’YA iştah’la kaşık sallardım.
Koşarak DOLANIRDIK köyü boylu boyunca.
El öpmek bahanesiyle her kapıyı ÇALARDIM…
Ana, baba, ebe, dede çocuklarla KAYNAŞMIŞ.
Şükrederek tevekkülle hayatın TADINA varmış.
Umudumuz eksilmesin ÜZÜLECEK ne varmış.
Allah kuluna vekildir; sözünü beynime YAZDIM…
Gurur kibir büyüklenme itibara KAPALIYDI.
Herkes KENDİ kararınca sevilerek sayılırdı.
Sanki büyük bir aile köylü öyle TANINIRDI.
Kapılar CÜMLEYE açık yabancılık duymazdım…