İnsanlık DEĞERİNİ anlatmaktan acizken.
En HIZLI harcadıgımız dostlukları bitiren.
Samimiyet SINAVINA endişeyle çıkmışken.
Dosya’lar eksi puanların MESKENİ oldu…
Akibet NE olur bilmem ki gözler doymuyor.
Para, Mal, Mülk, Servetin SONU gelmiyor.
Dört günlük dünyanın emel’leri BİTMİYOR.
Sonu gelmez arzulara PES; tuş’la yenilik…
Ömür’lerin giderek UZADIĞI söylenir oldu.
Karşılıgımı bilinmez Muhabbetler KOĞULDU.
Evlerimiz genişledi ODA’LAR eşyaya doydu.
Misafir AĞIRLAMAYA tahammüller zorlandı…
Zamane der geçerdi BİZDEN büyükler.
Tenkid sınırımız hoşgörüyü KÖRÜKLER.
Ekonomiye endekslendi SOYUT sözcükler.
Vefâ duyğusuna ayıracak VAKİT azaldı…
Milenyumu YAŞARKEN endişemdir yalnızlık.
Sözde insanlık onuruna ÇARE arıyor sandık.
Vahh MADDE ile yücelmez gurur, kibir agırlık.
Hayatın KEŞKE’Sİ yok; pişmanlıktan bıkarsın…
Daima BİR kapımız olsun huzura açık olan.
Her zaman İman EHLİNE Cemaata muhtaçsın.
Yaşanan İMTİHAN dünyasıdır dolup boşalan.
Sermed imanınla, itikad’dan MEDET umarsın…
Sermedkadir…LU…28.12.1999…