Ezeli beklermiş meğer sanki hazır batmaya.
Kararını vermiş çoktan âmade can acıtmaya.
Görev bilir her temasta kanımdan akıtmaya.
Gülüne meftun olmasam işim olmaz seninle…
Canı yandı dokunanın günden güne sivrilirsin.
Ne kadar itina göstersem mâlum işini bilirsin.
Rengarenk kamuflajla saklanmayı seversin.
Bülbülün mest etmese işim olmaz seninle…
Bir canlısın kıyamam koparıp yere atmaya.
Uzaktan sevmek lâzım imrenerek bakmaya.
Müsadeni almak gerek güllerini koklamaya.
İnsan nasıl severki tutku, muhabbet olmasa…
Her canlıda bir diken var insan dili hakeza.
Kimi sevda mırıldanır bir başkasında ceza.
Kışın açıkta kalırken donanmış girmiş yaza.
Beyaz gülün hayranıyım temizliği hatırlatır…
Kırmızı’da misden lâtif; sarı sevilmeye değer.
Pembe daha yeni açmış ortasında cengaver.
Renk kokusu yaradan’dan kul onu sever
Bir mevsim kucaklaş ehlinle rayihayı koklatır…
Sermed rengine hayran mis kokunu almasada.
Papatya, Menekşe, Lale, Orkide’nin sarı’sına.
Neticede toprak bağrına karışarak yoğrulsada.
Ruh, bedenden ayrılmadı sevilirken umutluyuz…
Sermedkadir…LU…18.11.2016…