Benim köyüm koçhisara YAKINDIR.
Serefiyle, SANIYLA kalbimdeki VATANDIR.
Kim demiski unuttum külli YALANDIR.
Gurbet benim içimde, hasret bende ne çare…
Benim köylüm SICAK KANLI mert olur.
Yigitlige numunedir gönlü gözü pek olur.
KATIGI az olsada SOFRASINDA yer olur.
Sükür hâla adetleri KAPTIRMADIK namerde…
Soba BASI sohbetleri ne güzel ANILARDI.
SAKASIYLA, FIKRASIYLA mekanlar CANLANIRDI.
SAYGI, sevgi YUMAGI bir baska YASANIRDI.
Cemaatlar unutuldu YAZIK MUHTACIZ ferde…
AYRI KALDIK YILLARDIR DAYANIRIZ mecburen.
Fakirlikmi acep ? AYRILIGA, gurbetlige yol veren.
Muhabbetle, istiyakla dualarla yüz güldüren.
Dügünleri, BAYRAMLARI tüter hâla gözümde…
Esefki; maziye ait ne varsa unutuldu.
Televizyon hepsinin MAKAMINA kuruldu.
Dünya küçüldükçe beyinler dahada yoruldu.
İNSANLARIN gözü yok defter, kitap, eserde…
Sonu gelir KARANLIGIN, tan yeri agaracak.
Uzak kalan gönüller mutlaka bulusacak.
Ana, baba, evlat birbirine kucak açacak.
BAZI hâyalimde, BAZI rüyamda nolur çok görme…
Ha Koçhisar, ha Kayseri BOZULMAYANI söyle.
Dış yüzeyler ÇARPICI dahili viran, köhne.
Ne sanat var ne estetik; betona olduk köle.
Bir OSMANLI, bir selçuklu o KALDI görünürde…
Otuz YILDIR AYRIYIM belki buralarda KALIRIM.
Boyun egdik kadere: Dinime SARILIRIM.
Fani dünya degilmi ? toprakla KARISIRIM.
İman ettim iNANIRIM; Allah vekil Sermede…
5.6.2000 Arkadaşım Ali İhsan’a ithaf.
Sermed