Yalnızlık aslında ÜRKÜTÜCÜ bir sözcük.
O’NU sevdigimi söylesemde gerçegi böyle.
Anlam yükletmekte acizdir lügat ve sözlük.
Yaratana mahsus olan tabii bizlerden ÖTE…
Bazıları DÜNYAYI zindana çevirerken.
Sorumluluk taşıyanlar CAN’LA, başla çalışır.
İmtihan âleminde MÜCADELE verirken.
İmandan nasibi olanlar HAKİKÂTE yapışır…
Şu KÜÇÜK dünyamı mutlaka aydınlatan var.
Yoksa çekilirmiydi ZİFİRİ karanlık yüzlüler.
Sevilenin sesini duymak TÜM dertleri kovar.
Hayat ANLÂM kazanır; gönülde seveni sever…
Yaşantıyı ÇEKİLMEZ kılmak bize yakışmaz.
Bir gülüşün, bir bakışın inan dünyalar DEĞER.
Nice YILLAR geçsede o tazelik yıpranmaz.
Şükrediyorum Rabbime DOSTLARIN varlığı yeter…
Her geçen gün gönlümde hüzünle UKDE bırakır.
Keşke’lerde umut OLMADIĞINI bildiğim halde.
Pişmanlıkmı bilmiyorum, yinede RUHUM yıpranır.
Dileğim keder, hüzün olmasın SEVİLENİN kâlbinde…
İnsan ne ki aciz varlık; zaten kendine HÂYRI olmaz.
Birseyleri değiştirmek DİLERİZ müşkülatı belliyken.
“Şükürki Rabbime varsın” sözünden sermed yorulmaz.
Arzu, istek, temenni, niyaz ve de DUALAR dilindeyken…
Sermedkadir…15.06.2010… BAD HOMBURG…