Bir zamanlar SAP kagnısı koşarlardı. Sabahın SEHER vaktinde erkenden. Alacakaranlıkta toplu yola düserlerdi.
Yazık şimdi baş yastıkta; Horoz öterken…
Çıplak ayaklara DİKEN batmazmıydı ne ? Maglup olurdu en SİVRİSİ yürürken. Sırt sırta verirdi TORUN’LA dede.
İlk sefer bitmişti GÜNEŞ doğarken…
Madde LÂZIM tabiiki çalışmak gerek. Lakin bütün ömrü ONA bağlamak niye ?
Vicdani duyğudan KOPMASIN yürek. İhtiyarlar yurduna kapatıp aglatmak niye?
Yürek burkuntusunu DUYMAK keder’le. Bendemi öyle olacagım; Ne KADAR acı. Üzülmemek olurmu ciğer yanar elem’le. Ele,Ayağa koyma rabbim dilim sana duacı…
Daha çok çalışıyoruz, Sermed tüketmek için. Sevgiyi, saygıyı, hürmeti enerji’yi GİT gide.
İnsanlıkunutuluyor bazan, sorarız NİÇİN.
Edeb’den bi haber toplum bitivermiş sevgide…